“Burnout” , een roep van de ziel

2019 was voor mij een transformerend jaar . En dat op een confronterende manier, ik kreeg te maken met ernstige vermoeidheidsklachten . Zo werd ik “gedwongen” om te kijken waaraan ik energie verlies. Ik kwam er zo achter dat ik teveel doe  , ook omdat er heel veel leuke dingen te doen zijn en ik blijkbaar moeilijk kies.

Wat maakt dat ik zo in de doe-stand ga, wat voor overtuigingen spelen daar een rol in ? Dat onderzoek was best heftig en ik heb ingrijpende beslissingen moeten nemen, waardoor ik nu alleen sta, maar wel  sta voor mijn waarden.

Wat is het verlangen van mijn ziel ? Om daar meer contact mee te krijgen ben ik veel tijd alleen gaan doorbrengen, weer gaan mediteren, yoga gaan doen ,  gestopt met alcohol , de natuur in, vroeg naar bed en gezond eten.

En  denk maar niet dat met zoveel verandering mijn energie in een klap weer terug was.

Heel langzaam ontstaat er een nieuwe balans , waarin ik niet meer de oude , maar een nieuwe Josemieke ben. Wie dat precies is zal zich nog wel ontvouwen.

Wat ik al wel voel is de diepe verbinding met mijn wezen. De energie richt zich meer naar binnen dan naar buiten. Er ontstaat een nieuwe communicatie met een innerlijke stem, die eerder nog genegeerd of ontkend kon worden of weggeredeneerd of gebagatelliseerd.

In de avond ga ik zitten om ruimte te maken voor die innerlijk stem en maak in die afstemming een tekening, die een weerslag is van de dag-energie , en wat ik daarin ben tegengekomen. Daarna schrijf ik zonder focus van mijn denken een stukje vanuit die afstemming. Wat ik dan opgeschreven hebt is , als ik het teruglees, voedend en wezenlijk en het geeft alles wat ik beleef een liefdevolle bedding.

Het laat een perspectief zien dat samenhang , verbinding heeft, mij uit mijn isolement haalt en dat de diepere zin onthult van mijn ervaringen. Ik ervaar er een steunende nabijheid in, een vertrouwen in de ontwikkelingen in mijn leven , een onvoorwaardelijke trouw en liefde.

Alles in mijn leven gaat nu een tandje langzamer

, ik leer om niet teveel te plannen, ruimte te laten tussen mijn opdrachtwerk door. Tijd te maken voor mijn innerlijke proces en de beeldtaal die daarbij hoort. Rust te houden in mijn dagen.

Dat gaat in 2020 gewoon weer verder , ik zie geen nieuwe start of zoiets. Maar de jaarwisseling maakt me bewust van de rijkdom van de ontwikkelingen die er zijn, en ik voel me dankbaar voor alle vriendschap die ik heb ontmoet gaande deze innerlijke reis.

Voor iedereen die dit leest ; een liefdevol 2020 gewenst , in verbondenheid