tiid

Deze ochtend ging ik met mijn hond naar het buitengebied om daar een rondje te gaan hardlopen. Bij het stallen van mijn fiets zag ik in de nabij gelegen wei een ezeltje staan. Hij stond daar, met geloken ogen in de zon te zijn.
Ongeveer 3 kwartier later kwam ik terug van mijn rondje en zag dat de ezel nog precies op dezelfde plek , in precies dezelfde houding in de zon stond.
Blijkbaar was er in die 3 kwartier geen enkele impuls geweest om in beweging te komen , er was alleen dit stille staan in de zon, dit voelen van de warmte, deze fysieke beleving.

Bijzonder mooi om te zien hoe de tijd in dit dier volledig geleefd wordt , zodat je eigenlijk niet meer kunt spreken van tijd, er is een tijdloos zijn.
Dat is iets dat voor ons mensen vaak ver weg is geraakt, doordat tijd iets is geworden dat gebonden is aan afspraken vanuit lineair denken. Het is nu 8 uur, ik kan een uur gaan hardlopen, daarna is er weer het volgende....
Tussen ontwaken en slapen gaan is er een programma dat gevolgd wordt met afspraken en deadlines.
Om toch iets van dit tijdloze zijn te ervaren is dan vaak niet zo voor de hand liggend.
Terwijl juist die kwaliteit van zijn , waarin het gevoel van tijd verdwenen is, waarin we samenvallen met datgene wat we aan het doen zijn én met ons lichaam én met onze omgeving ons het gevoel geeft van volledigheid, van zin, van geluk zelfs.

Ieder moment kan daarvoor geschikt zijn, daar waar je oog op valt, daar waar je aandacht naartoe wordt getrokken, ligt de hele dag door die uitnodiging om dit moment volledig in zijn tijdloze wonder te ervaren.

beweging

Ik bemerk een sterke innerlijke beweging de laatste maanden. Een groei, een expansie van mogelijkheden. Het is voor mij van groot belang om steeds de balans te hervinden tussen de 2 werelden waarin ik leef: de binnen- en de buitenwereld.
Het besef dat die buitenwereld een afspiegeling is van de binnenwereld is een goed uitgangspunt daarin.

Op momenten dat ik meer zichtbaar word en duidelijker richting kies vraagt een onbewuste tegenkracht aandacht, door angst op te roepen. Iets in de buitenwereld wordt gevreesd, althans zo doet het fenomeen zich voor.
Maar door de aandacht naar binnen te richten ontdek ik dan gaandeweg waar die angst vandaan komt, welke fysieke spanning  dat oplevert, welke gedachten en gevoelens erbij horen.
Een bang kind, zou je kunnen zeggen, dat even op schoot genomen en getroost wil worden door de innerlijke ouder.
Het steeds daarbij blijven en de signalen niet te negeren maar aandacht te geven geeft een intimiteit die nieuw en weldadig voor me is . Een innige verzoening met het leven en met mijn persoonlijkheid .