Sinds
afgelopen week kwam de karavaan van voortsnellende beweging tot stilstand , of misschien moet ik zeggen veranderde van koers . We krijgen te maken met verregaande maatregelen om de verspreiding van een virus terug te
dringen .Een virus dat in hoge snelheid vele slachtoffers zou kunnen maken.
Tenminste
dat is de berichtgeving waar momenteel de hele wereld op koerst.
Ik probeerde
mij in gedachten verre te houden van vragen als ; wat klopt er van deze
berichtgeving? Zijn de maatregelen niet gebaseerd op prognoses , die verward
worden met feiten ? Laten we het hoofd niet teveel regeren om angst te bezweren
en de informatiestroom in het lichaam tegen te houden ? Wat is waar ?
De zieken, de sterfgevallen die er al zijn , in ieder geval.
De zieken, de sterfgevallen die er al zijn , in ieder geval.
Echter wanneer ik via mijn denken probeer vertrouwen te houden in wat anderen zeggen word ik al snel ingehaald door mijn lijf, dat een totaal ander gesprek
wil voeren.
Het uitte zich door in mijn nek en bovenrug , achter mijn hart , te
verkrampen. Ik kreeg er enorme spierpijn terwijl de sportschool zowel als mijn
dansclub stil liggen momenteel. Het lichaam zette onwillekeurig de boel schrap
in mijn hartgebied.
Wat mij restte was verzachten , verstillen en luisteren naar die “stem” uit mijn lichaam.
De stem die geen vertrouwen heeft , die bang is voor machtsstructuren en
manipulatie. De stem die het niet gelooft allemaal….”Ze kunnen zoveel zeggen en virologen grafiekjes laten tekenen…. maar waar haal ik mijn zekerheid
vandaan ? “ Het is de stem die bezorgd is om haar vrijheid, die bang is
gemanipuleerd te worden en gevangen te zitten.
Het is de
stem van het eenzame kind dat in mij leeft. Een kind dat opgegroeid is in een gevoel van onveiligheid , machteloos en onderhevig aan manipulatie. Een kind
dat te lang vanuit verregaande loyaliteit vertrouwen stelde in de volwassenen in haar omgeving in
plaats van in eigen waarneming/ervaring.
Langzaam
begin ik ruimte te maken voor haar , met warmte te luisteren, met aandacht bij
haar te zijn. Ik hou haar vast en laat haar vrij. Het doet verschrikkelijk pijn
in mijn hartstreek , de druk loopt op tot de tranen komen, het verdriet van de
eenzaamheid wordt gevoeld en ook de wanhoop, het wantrouwen, de angst voor
onvrijheid en machteloosheid.
Langzaam
ontstaat er weer ruimte in mijn hartstreek, beweging, opluchting. Ik doe wat
yoga-oefeningen voor mijn hartgebied. Ik zing en dans een stukje .
Na deze reis
naar binnen is mijn blik anders ; ik luister minder naar de eindeloze
berichtgeving , observeer de hond die
volledig rustig en tevreden in het moment blijft. Ik zie wonderen in de tuin
gebeuren . Geniet van de rust om mij heen. Ik voel de diepe betekenis van de
gebeurtenissen omdat ik er met huid en haar mee verbonden ben.
Antwoorden
op de vragen van dat verkrampte kind heb ik niet ; ik kan niet overzien wat
precies de berichtgeving drijft. Ik weet niet wat ons te wachten staat .Wij,
het kind en ik, zijn samen onderhevig aan de gebeurtenissen. Ik kan haar wel de aandachtige ruimte en vrijheid geven die zo van belang is voor het gevoel van
veiligheid.
Zij geeft mij wanneer nodig het signaal terug te keren naar mijn lichaamsgevoel , stil te staan,
verbinding te leggen met haar zwaarte ongeacht hoe erg het is .
Tot het
vertrouwen terugkeert ; niet in de
feiten, grafieken , maatregelen die van buitenaf komen , maar wel in mijn verbinding met de stroom van het
leven.