Als kind werd mij bijgebracht dat wat ik waarnam niet klopte. Het was meestal een andere waarheid dan die
van mijn ouders en daar werd denigrerend over gedaan . Ongeduldig werd mij verteld dat ik het niet juist zag en
dat ik me vergiste.
Dat heeft gemaakt dat ik altijd twijfelde over mijn eigen waarneming. Ik dacht lange tijd dat anderen het wel beter
zouden weten , zelfs als het over mijzelf ging. Ik schaamde me.
Langzaamaan ging ik zien waardoor de dingen die ik zag niet pasten in de werkelijkheid van mijn ouders.
Wat ik aanraakte in hen wanneer ik mij uitsprak. Wat ik in anderen aanraakte.
Ik leerde mezelf beter kennen en ontwikkelde mijn eigen waarheid.
En ik leerde ook te zien dat deze waarheid subjectief is en veranderlijk, voortkomend uit onderbewuste
programma’s , ervaringen , gedachtepatronen en gevoelsherinneringen.
De wetenschap , die zegt objectief te zijn en dat wellicht in optima forma ook kan zijn , wordt vooral
ingezet vanuit vooraannames , vanuit winstoogmerk , machtsgedrevenheid en tunnelvisie. Iedereen kan vandaag
de dag wetenschappelijke onderbouwing vinden van zijn visie .
En degenen met de meeste invloed kunnen andere waarheden censureren en in diskrediet brengen.
Bijna 3 jaar terug drong pas echt tot mij door dat waarheid niet buiten mijzelf gevonden kan worden.
Niet bij experts, niet bij wetenschappers, niet bij politici , niet in de gepresenteerde “feiten”.
Alleen in mijzelf.
Ik merk dat hetgeen ik waarneem in de wereld niet de gangbare waarheid is , niet de aanvaarde,
niet de correcte volgens de officiële nieuwsbronnen, en de politiek .
Ik merk dat degenen die mijn visie delen en er luidruchtig melding van maken , of die hun geweten volgen tegen
de nieuwe regels in , voor de rechter komen, monddood gemaakt of de toegang tot het land ontzegd worden.
Ik zie ook hoe mensen om mij heen allemaal tot hun eigen visie komen en de bronnen raadplegen die ze
vertrouwen . Hoe komt die subjectieve waarheid in ons tot stand ?
Wordt die opgebouwd uit redelijkheid , uitgebalanceerde afwegingen , genuanceerde onderzoeken?
Het naar binnen richten van die vraag werpt licht op de uitgangspunten die er , vooral onbewust, al zijn.
Welke angsten er in ons leven. Deze schaduwdelen worden nu met een zaklamp [aandacht] beschenen en komen
zo in het bewustzijn. Schaduwen uit onze kindertijd , maar ook trauma’s van [voor]ouders die zelf niet in staat
waren dit schaduwwerk te doen. Daardoor kwam het bij ons terecht en nu kunnen wij het in het bewustzijn brengen.
Ik weet niet of dat proces ooit tot een eind komt , wel merk ik dat ik steeds helderder zie waaruit mijn beeld van de
wereld is opgebouwd.
Ik merkte waar ik vanuit angst voor tekort niet vrij kon leven , ik merkte dat ik bang was anderen te verliezen door
mijn afwijkend standpunt. Dat bewust te worden was op weg gaan naar bevrijding ervan. Materiële zekerheid
loslaten vind ik niet makkelijk , maar ik zet er wel stappen in. Ik raakte mensen kwijt doordat ik mijn mond niet hield
maar zei toch wat ik wilde zeggen.
Juist doordat ik steeds beter zie vanwaar mijn visie gekleurd is , zie ik haar subjectiviteit.
In het volle bewustzijn dat deze bril degene is waar ik het mee moet doen : ik zie wat ik zie.
Maar ook; ik zie het mezelf zien.
Door de innerlijke opheldering zie ik mezelf als een venster met een unieke eigen kleur.
Een venster voor bewustzijn. God /het licht kijkt door mij heen, zou je kunnen zeggen.
Maar ook door jou , en door iedereen heen. Unieke vensters met ieder een eigen kleur, een eigen waarheid.
Vanuit dit wijdere perspectief is het wereldtoneel een uitwerking daarvan en raak ik tegelijkertijd diep betrokken
daarbij op persoonlijk niveau als diep betrokken op een transpersoonlijk niveau.
Op persoonlijke niveau zie ik wat ik wil doen/zijn in/voor de wereld zoals ik die zie. Op transpersoonlijk niveau zie ik
het licht doordringen in alles, inclusief mezelf.
En eigenlijk kan ik dit niveauonderscheid niet maken omdat ze er gelijktijdig zijn.
Als gevolg van het proces dat ik doormaak verandert hetgeen waar ik de aandacht op wil vestigen. Ik raak nog
wel eens verstrikt in gesprekken over hoe we naar de wereld kijken en dan kan ik stellig mijn standpunt geven.
Maar ik zie dat het me niet dichter bij de ander brengt en dat die ander net zo’n stellig standpunt heeft . Ik voel
steeds meer belangstelling voor dat wat achter die waarheid ligt , de dingen waarmee die waarheid is opgebouwd ,
het licht dat door die waarheid schijnt.
Het gaat me niet zozeer om graven in het verleden als wel het licht brengen in het heden.
Het is een weg die ruimte maakt voor intuïtie , innerlijk weten. Het is een weg die vertrouwen laat groeien in het
lichaam , door grotere gevoeligheid voor de signalen die het geeft.
Mijn wens is om dat wat ik erin ontdek te delen met iedereen die ervoor open staat. Zodat meer en meer mensen
deze weg naar binnen opgaan , en ontdekken uit welke componenten hun waarheid is opgebouwd. Gaan voelen
wat aangeraakt wordt in henzelf , er licht op laten schijnen.
En dat licht meenemen in wie ze zijn.
BeantwoordenAllen beantwoordenDoorsturen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten