“Burnout” ,
een roep van de ziel
2019 was voor mij een transformerend jaar . En dat op een
confronterende manier, ik kreeg te maken met ernstige vermoeidheidsklachten .
Zo werd ik “gedwongen” om te kijken waaraan ik energie verlies. Ik kwam er zo achter
dat ik teveel doe , ook omdat er heel
veel leuke dingen te doen zijn en ik blijkbaar moeilijk kies.
Wat maakt dat ik zo in de doe-stand ga, wat voor
overtuigingen spelen daar een rol in ? Dat onderzoek was best heftig en ik heb
ingrijpende beslissingen moeten nemen, waardoor ik nu alleen sta, maar wel sta voor mijn waarden.
Wat is het verlangen van mijn ziel ? Om daar meer contact
mee te krijgen ben ik veel tijd alleen gaan doorbrengen, weer gaan mediteren,
yoga gaan doen , gestopt met alcohol , de natuur
in, vroeg naar bed en gezond eten.
En denk maar niet dat
met zoveel verandering mijn energie in een klap weer terug was.
Heel langzaam ontstaat er een nieuwe balans , waarin ik niet
meer de oude , maar een nieuwe Josemieke ben. Wie dat precies is zal zich nog
wel ontvouwen.
Wat ik al wel voel is de diepe verbinding met mijn wezen. De
energie richt zich meer naar binnen dan naar buiten. Er ontstaat een nieuwe
communicatie met een innerlijke stem, die eerder nog genegeerd of ontkend kon
worden of weggeredeneerd of gebagatelliseerd.
In de avond ga ik zitten om ruimte te maken voor die
innerlijk stem en maak in die afstemming een tekening, die een weerslag is van
de dag-energie , en wat ik daarin ben tegengekomen. Daarna schrijf ik zonder
focus van mijn denken een stukje vanuit die afstemming. Wat ik dan opgeschreven
hebt is , als ik het teruglees, voedend en wezenlijk en het geeft alles wat ik
beleef een liefdevolle bedding.
Het laat een perspectief zien dat samenhang , verbinding
heeft, mij uit mijn isolement haalt en dat de diepere zin onthult van mijn
ervaringen. Ik ervaar er een steunende nabijheid in, een vertrouwen in de
ontwikkelingen in mijn leven , een onvoorwaardelijke trouw en liefde.
Alles in mijn leven gaat nu een tandje langzamer
, ik leer om niet teveel te plannen, ruimte te laten tussen
mijn opdrachtwerk door. Tijd te maken voor mijn innerlijke proces en de
beeldtaal die daarbij hoort. Rust te houden in mijn dagen.
Dat gaat in 2020 gewoon weer verder , ik zie geen nieuwe
start of zoiets. Maar de jaarwisseling maakt me bewust van de rijkdom van de
ontwikkelingen die er zijn, en ik voel me dankbaar voor alle vriendschap die ik
heb ontmoet gaande deze innerlijke reis.
Voor iedereen die dit leest ; een liefdevol 2020 gewenst ,
in verbondenheid
