verbinding

Sinds afgelopen week kwam de karavaan van voortsnellende beweging tot stilstand , of misschien moet ik zeggen veranderde van koers .  We krijgen te maken met verregaande maatregelen om de verspreiding van een virus terug te dringen .Een virus dat in  hoge snelheid vele slachtoffers zou kunnen maken.

Tenminste dat is de berichtgeving waar momenteel de hele wereld op koerst.

Ik probeerde mij in gedachten verre te houden van vragen als ; wat klopt er van deze berichtgeving? Zijn de maatregelen niet gebaseerd op prognoses , die verward worden met feiten ? Laten we het hoofd niet teveel regeren om angst te bezweren en de informatiestroom in het lichaam tegen te houden ? Wat is waar ? 
De zieken, de sterfgevallen die er al zijn , in ieder geval.

Echter wanneer ik via mijn denken probeer vertrouwen te houden  in wat anderen zeggen word ik al snel ingehaald door mijn lijf, dat een totaal ander gesprek wil voeren. 

Het uitte zich door in mijn nek en bovenrug , achter mijn hart , te verkrampen. Ik kreeg er enorme spierpijn terwijl de sportschool zowel als mijn dansclub stil liggen momenteel. Het lichaam zette onwillekeurig de boel schrap in mijn hartgebied.

Wat mij restte was verzachten , verstillen en luisteren naar die “stem” uit mijn lichaam. De stem die geen vertrouwen heeft , die bang is voor machtsstructuren en manipulatie. De stem die het niet gelooft allemaal….”Ze kunnen zoveel zeggen en  virologen grafiekjes laten tekenen…. maar waar haal ik mijn zekerheid vandaan ? “ Het is de stem die bezorgd is om haar vrijheid, die bang is gemanipuleerd te worden en gevangen te zitten.

Het is de stem van het eenzame kind dat in mij leeft. Een kind dat opgegroeid is in een gevoel van onveiligheid , machteloos en onderhevig aan manipulatie. Een kind dat te lang vanuit verregaande loyaliteit vertrouwen stelde in de volwassenen in haar omgeving in plaats van in eigen waarneming/ervaring.

Langzaam begin ik ruimte te maken voor haar , met warmte te luisteren, met aandacht bij haar te zijn. Ik hou haar vast en laat haar vrij. Het doet verschrikkelijk pijn in mijn hartstreek , de druk loopt op tot de tranen komen, het verdriet van de eenzaamheid wordt gevoeld en ook de wanhoop, het wantrouwen, de angst voor onvrijheid en machteloosheid.

Langzaam ontstaat er weer ruimte in mijn hartstreek, beweging, opluchting. Ik doe wat yoga-oefeningen voor mijn hartgebied. Ik zing en dans een stukje . 

Na deze reis naar binnen is mijn blik anders ; ik luister minder naar de eindeloze berichtgeving , observeer de hond  die volledig rustig en tevreden in het moment blijft. Ik zie wonderen in de tuin gebeuren . Geniet van de rust om mij heen. Ik voel de diepe betekenis van de gebeurtenissen omdat ik er met huid en haar mee verbonden ben.

Antwoorden op de vragen van dat verkrampte kind heb ik niet ; ik kan niet overzien wat precies de berichtgeving drijft. Ik weet niet wat ons te wachten staat .Wij, het kind en ik, zijn samen onderhevig aan de gebeurtenissen. Ik kan haar wel de aandachtige ruimte en vrijheid geven die zo van belang is voor het gevoel van veiligheid.

Zij geeft mij wanneer nodig het signaal terug te keren naar mijn lichaamsgevoel , stil te staan, verbinding te leggen met haar zwaarte ongeacht hoe erg het is .

Tot het vertrouwen terugkeert ; niet  in de feiten, grafieken , maatregelen die van buitenaf komen , maar  wel in mijn verbinding met de stroom van het leven.